7 april 2020

Hij vertelde me dat de muren op hem afkwamen. De kinderen, zijn vrouw, zijn baas… Elf dagen zaten ze al samen in een huis “opgesloten” vanwege Corona. Een groot huis, dat wel.

Hij was altijd succesvol geweest. Maar wat had je er nu aan als je baas die targets hard hield vertelde hij. Zijn netwerk had dezelfde problemen… Zoom durfden ze niet. Nieuwe contacten vonden het zakendoen op basis van vertrouwen dat ze niet konden toetsen, te lastig. 

Met internet wist je nooit wie er meekeek. “LIEVERD. IK HEB JE NU NODIG”, schreeuwde zijn vrouw van beneden. Hein verontschuldigde zich voor de storing tijdens ons gesprek. Hun jongste had de iPad op de plavuizen gegooid. Hij werd er zo moe van, gaf hij aan. Hij sliep slecht. Zijn eetlust en humeur waren ver beneden peil verzonken en het thuiswerken door Corona maakte van hem een sombere man, alhoewel hij ook wel de voordelen van thuiswerken zag. Zijn vrouw zat op z’n lip en het liefst zou hij het huis weer ontvluchten. Terug naar de “veilige werkhaven” die toch eigenlijk niet zo veilig voelde…“Begreep ik het nog?”, vroeg hij me. Ik glimlachte en stelde hem gerust. “Ik kan wel tussen de regels doorlezen”, antwoordde ik.

Hein belde me, of ik hem af en toe wilde helpen met LinkedIn. Met zoom en schermdeling hadden we het zo opgelost…”.

LinkedIn was niet de echte bottleneck alhoewel het behoorlijk vervelend kan zijn als iets niet werkt zoals je dat voor ogen had. Maar zoals gezegd, dat gedeelte hadden we zo opgelost.

Ik haal boven water wat eronder zit, houd een spiegel voor en geef inzicht.  

Door Hein vragen te stellen over zijn activiteiten, gevoel, gedachten, overtuigingen, wensen, dromen ontstond er bij hem een “aha” moment. Dat had hij nodig om verder te kunnen. Samen bereidden we het gesprek met zijn leidinggevende voor.

De volgende dag belt Hein op het afgesproken tijdstip. Opgelucht. Het gesprek met zijn leidinggevende was veel beter gegaan dan verwacht. “Vanaf nu stuur ik hem een foto van een elastiekje als ik het even niet meer trek”, grijnst Hein. “Dan weet hij voldoende. En misschien moet ik mijn vrouw dan een foto van een druppel sturen, dan weet ze dat het emmertje bijna vol is.”

De humor ergens van in zien kan ook al helpen om te ontladen. Maar in deze was het belangrijk om grenzen aan te geven en even een pas op de plaats te maken.  

Net als een batterij moeten ook wij, mensen, opladen. Als coach kom ik veelal in aanraking met mensen waarvan de “batterij” niet meer oplaadt. Ook niet na voldoende slaapuren.

De kracht zit in jezelf. Je kunt de meeste zaken niet veranderen, mensen ook niet. Wel de manier hoe je daar tegenaan kijkt en ermee omgaat. Dat brengt vervolgens een hele nieuwe ervaring met zich mee. Opeens ontdek je dat de wereld niet vergaat als je “loslaat”, als je “nee” zegt of als je naar voren stapt en aangeeft wat je nodig hebt. En dat kan enorm opluchten, biedt weer ruimte in je hoofd en rust in je lijf.

De kracht zit in jezelf. Je moet hem alleen even vinden en daar wil ik je graag bij helpen. Je hoeft niet eerst ziek te worden om beter te worden.

*foto van C10Maj