6 april 2020

Gedwongen thuis zitten levert mij veel momenten van bezinning op. Eentje die me niet los laat is dat we als samenleving teveel bezig zijn met materialisme en geld. Natuurlijk is geld nodig, het is immers ons betaalmiddel om te voorzien in levensbehoeften. Maar ook in luxe zaken met toenemende mate. En worden we nu niet stilletjes gedwongen in te zien dat het leven draait om zoveel meer dan alleen maar onze welvaart vergroten.

Juist nu waar we niet meer bij erop uit kunnen, elkaar niet meer kunnen aanraken, niet meer spontaan vrienden uit kunnen nodigen voor een etentje, een afspraak bij de kapper kunnen maken, sauna kunnen bezoeken enzovoorts, waarderen we die zaken misschien straks meer. Ik realiseer me dat ik op dit moment generaliseer want er zijn heel veel mensen die daar wel al veel bewuster mee omgaan.

Hoe komt het toch dat we het systeem belangrijker hebben gemaakt dan de mens? Waarom draait zoveel om presteren, winnen, winst? In gesprekken met opdrachtgevers constateer ik als consultant helaas nog te vaak dat dit “besmettelijke virus” ook is doorgedrongen tot hun poriën. Ze ademen het uit en zijn er tot in hun kern van overtuigd dat het de enige manier is om te overleven. Hun mensen moeten kost wat kost op KPI’s afgerekend worden. Alles wordt vastgelegd en als iemand een target niet haalt dan ontstaat er twijfel of die persoon wel de juiste competenties heeft om het werk te doen. Het wordt er gewoonweg ingehamerd.

De rode draad is voor mij in deze wel dat er tussen deze targets nauwelijks “menselijke” normen zijn gesteld. Nee, die zijn lastig meetbaar en minder belangrijk….. Maar is dat zo?

Hoe belangrijk is het dat mensen met plezier werken, vriendelijk en verdraagzaam zijn, betrokkenheid tonen en betrouwbaar zijn. In mijn beleving zijn deze waardes misschien nog wel belangrijker dan een x percentage hogere omzet halen.

Natuurlijk is omzet belangrijk. Daarvan beleg je als onderneming namelijk al die boterhammen van je werknemers. Continuïteit is cruciaal. Maar zou je omzet niet stijgen als je je grootste goed, je mensen, iets meer aandacht zou geven? Als je zou sturen op gedrag en cultuur? Zou dat uiteindelijk niet voor meer betrokken werknemers zorgen en zou zich dat dan misschien niet vertalen in meer omzet omdat mensen graag zaken doen met een onderneming die zorg draagt voor haar medewerkers en maatschappelijke verantwoordelijkheid toont? Het werkt als een sneeuwbaleffect en zal zich uiteindelijk gaan terug verdienen.

Ik kom tegen dat het in de missie en visie is benoemd maar dat er in de dagelijkse praktijk aan wordt voorbij gegaan. Onbewust in de meeste gevallen moet ik er wel bij vertellen. En ook dat is een erfenis van het hectische leven dat we leiden. Als we af en toe eens stil zouden staan, de pauzebutton in zouden drukken, zouden we dan niet meer bewuster zijn van wat er gebeurt?

Misschien is het zinvol om juist nu - nu we met zijn allen geconfronteerd worden met een heleboel beperkingen door Corona – onze kernwaardes nog eens tegen het licht te houden. Staan we daar nog achter en acteren we ook zo? Of zijn het mooie woorden op papier die niet uitgedragen worden?

Stop met zoeken naar grip op de situatie krijgen. De kracht zit in jezelf. Maak verbinding en creëer van daaruit energie.

*foto van congerdesign