28 mei 2020

"Lien, ik kook". 25% werkloosheid in de VS. Het zat er aan te komen, ook hier. Crisisberaad onder directies en management. Paniek. De accountant had haar op het hart gedrukt: “het kan zo geen maand langer”. Maar we hebben geleerd van het verleden. Niks verbloemen, geen ‘doekjes’. Respect voor de medewerker… en zijn of haar verdriet. Hoofd PR stelt een voorlichtingsbijeenkomst voor. Op zoom. Morgen. 

Ze had al wat meegemaakt in de crisis na de internetbubbel in 2001 en na de bankencrisis in 2008. Toen moest de kaasschaaf er ook over. 15% minder loonkosten. “Tegen jou kan ik het wel zeggen, Lien: ik kook… Het ontslag is aangevraagd, maar als ik me aan het afspiegelingsbeginsel houd gaan er een paar goeie weg…”.

“Kunnen we even sparren?”

“Hoe vertel ik ze dat? Ik ken ze allemaal. Onrust, angst, bovenop de sales die onderuitgaan. Die cultuur, dat wil ik niet meer… Wat ga ik ze vertellen. Hoe? Morgen al, en zonder ze echt aan te kunnen kijken…” Ze wil sparren. Ik vertel haar dat ik het zeer niet weg kan halen. Het zal nog wel erger worden, en persoonlijk is belangrijk, maar het kan nu niet anders. Luister naar je hoofd PR, en hoop erop dat er geen brokken vallen.

Oefening

Transparantie is het allerbelangrijkste, vertel ik haar. Empathie. Geen toneel, maar ook geen drama. Dat kan ook met Zoom, of in Teams. Maar je moet wel weten waar de knopjes zitten en de dynamiek van het systeem beheersen. Eerst plenair met het slechte nieuws en het sociaal plan, dan per afdeling in breakout-rooms om vragen te definiëren. Een dagdeel, zo lang zou het duren, voordat we zeker wisten dat iedereen erbij was. Camera on, mute off. Zo stel ik me dat voor. We ontwikkelen door aan de oefening… het kan iedere directeur overkomen.

 *Foto van dtiriba