22 mei 2020

Zelfs de meest beheerste, meest geaarde, directeur breekt een keer. Crisisdynamiek. Medewerkers die al sensitief waren, stuiteren nu dagelijks... Hij beheerst zich, blijft cool, maar voelt de spanning van een economische depressie ook. Waarom zagen zijn mensen dat niet? Het gaat erop aankomen. Andere ‘wetten’ gelden. Die van de natuur. Do-or-die.

Hij had de telefoon erop gesmeten en mij gebeld. “Lien, ik word gek van die meid…”. Normaal was hij bij ‘drie’, hooguit ‘5’, al kalm maar nu telde hij echt tot tien. Hij nam een pauze en zei: “Lien, kan jij iets met haar…”. Ik zag het aankomen, ik kijk met mijn hart.

Heb je even?

Ergens in de loop van de afgelopen maanden is het misgegaan met de communicatie tussen deze twee mensen. Hij, ook met een hart voor zijn mensen… Zij met een haast blinde, en soms te jeugdige ambitie. Een aanstekelijke ambitie die het team al vaak had geïnspireerd. Maar irritaties hadden zich opgestapeld. Vaak, veel te vaak, onuitgesproken. Ik benoem die dingen. Een extern kan dat gewoon makkelijker.

Aanpakken!

Conflicten. Er kan van alles aan vooraf zijn gegaan; een functiewijziging, een reorganisatie, privéomstandigheden, onduidelijke verwachtingen (slechte communicatie), een paar misverstanden... Niets doen, is nu geen optie meer. Vertrouwen erodeert. Onbegrip heerst.

Tijd voor een interventie. Oplossingen dienen zich aan als je de problemen duidt. Soms is dat een afscheid, meestal de opluchting van een nieuw begin. Altijd, de spijt van niet eerder gepraat te hebben.

*foto van Iván Tamás