31 maart 2020

Het is stil in huis, ik zet 538 op. Wie weet win ik wel de jackpot met “win met de zin”. Als je zo naar de radio luistert zou je bijna vergeten dat er een intelligente Lock Down gaande is.

Het maakt niet meer uit of ik de was vergeet aan te zetten in de ochtend, ik ben immers de hele dag thuis. Geen werk, maar ook geen reden om iets buiten de deur te gaan doen. Enkel voor de boodschappen één keer per week ga ik de deur uit en af en toe een rondje joggen. Zelfs het mantelzorgen is tijdelijk gestopt. Mijn tante voelt zich niet veilig bij bezoek en gelijk heeft ze. Zoveel mogelijk jezelf “isoleren” is het advies.

Bizar wat er om me heen gebeurt. Bij de koffie scrol ik even door de berichten op Facebook en frons mijn wenkbrauwen…

Sommige mensen zoeken steun bij elkaar, anderen maken misbruik van de situatie en verspreiden phishing e-mail. De reacties onder het bericht helpen ook niet echt; volgens die berichten ben ik dus behoorlijk dom. Helaas ben ik onlangs ook slachtoffer geworden van zo’n e-mail. Bij mijn weten is er niets mis met mijn intelligentie maar misschien wel met mijn waakzaamheid.

Wanneer je vanuit routine zaken afhandelt bestaat immers het gevaar dat je dit op de automatische piloot gaat doen. Dat is het moment dat je niet meer alert of waakzaam bent. Ik heb een e-mail ontvangen van een bekende instantie met een logisch bedrag. Geen trigger die me waarschuwde. En nu ben ik een paar honderd euro lichter. Ik begrijp de reacties op Facebook toch al niet. Zo kortzichtig en zonder dat men de feitelijke omstandigheden kent, hoppa alweer een mening opgedrongen. Alsof die mensen daarmee geholpen zijn. Mijn vader zegt altijd dat het mensen zijn met veel lege tijd. Nou ik kan je vertellen die lege tijd kun je ook anders vullen.

In de ochtend vooral bezig met research, vakliteratuur, training opzetten en zoektochten naar opdrachten uiteraard. Oh ja, en bellen naar klanten die de factuur nog niet betaald hebben. Dat houd je toch niet voor mogelijk? Dat ze een zzp in de kou laten zitten en juist die factuur vasthouden? Terwijl ik daarvan moet leven de komende periode. Echt triest hoor. Gelukkig zijn ze niet allemaal zo en zijn er ook klanten die juist daarom meteen betaald hebben. Chapeau!

’s Middags ben ik buiten te vinden. Er is altijd wel werk en onze dieren vinden het geweldig dat er zo vaak iemand is. Er wordt wat geknuffeld de laatste tijd. De ganzen en eenden zijn trouwens al aan het broeden. Ik hou zo van de lente! Maar ik kan er dit jaar niet optimaal van genieten merk ik.  

De huidige situatie geeft zorgen van groot formaat. Los van het feit dat ik als zzp zonder werk en dus zonder inkomen zit momenteel maak ik me immens zorgen om de gevolgen op de langere termijn. Al die ondernemers die nu lijdzaam moeten toezien dat hun bedrijf in zwaar weer zit. Niet iedereen heeft een buffer waarmee ze de komende tijd kunnen uitzingen. En niemand weet hoe groot die buffer dan moet zijn want wanneer wordt het weer veilig om het normale leven weer op te pakken? Wat gaat het met de economie landelijk en internationaal doen?

En het stijgende aantal IC patiënten laten me ook niet onberoerd. Elke dag weer meer mensen overleden. Hoeveel mensen kunnen er nu geen afscheid nemen van geliefden die in alle eenzaamheid overlijden. Hartverscheurend vind ik het.

Toch probeer ik mijn zorgen om te buigen in daden. Het heeft immers geen nut om me suf te "prakkezeren" terwijl er op dit moment aan die situatie in ieder geval niets veranderd kan worden door mijn toedoen. Wel kan ik op andere vlakken wellicht zinvol bezig zijn.

Ik heb me inmiddels als vrijwilliger gemeld om te helpen waar nodig. Tot nu toe één vraag gehad. En toch voelt dat goed; gewoon iets doen voor een ander zonder verwachting. Net als mantelzorgen.

Maar heel eerlijk? Ik denk dat ik de dynamiek van nieuwe opdrachten met doelstellingen en deadlines nu al mis. Ik hang aan de lippen van mijn man als hij thuis komt van het werk en ben bijna teleurgesteld als er weinig te vertellen is. Hoe kan het ook anders. Het is een uitgestorven dorp en de werkzaamheden drogen op.

Ik voel de energie opborrelen bij het lezen van een interessante klus en de teleurstelling is voelbaar in mijn lijf als ik de zoveelste mail krijg dat door “corona” even alles on hold staat.

Ik besluit een rondje te gaan joggen (geen zorgen, we wonen afgelegen en ik kom niemand tegen onderweg) om mijn hoofd weer leeg te maken.

Straks de tuin in. De natuur merkt er gelukkig niets van en past zich aan het grillige weer aan voor zover mogelijk is. En dat is precies wat ik doe. Me aanpassen aan de situatie. Ik accepteer wat er is en ga van daaruit keuzes maken hoe ik verder ga.

Ik wens je ondanks de treurige situatie toch veel plezier buiten je comfortzone!

*foto van Congerdesign